Delft 2 een maatje te groot voor ASV 3

Theo en ik stapten in Elst op de trein voor de lange tocht naar Delft. Ruud, Bent en Remco waren in Arnhem al opgestapt en Fred en Daan kwamen er in Nijmegen bij. Door werkzaamheden aan het spoor waren we genoodzaakt om de zuidroute te nemen. Dit hield in dat we na een voor Ruud eigenlijk te lange stop in Nijmegen ook nog eens langs de Goffert, Willem2, Feyenoord en Het Kasteel kwamen. Later zou blijken dat dit voldoende motivatie geeft aan een echte Vitesse fan om hem te laten uitblinken. Voordat we in Delft aankwamen hadden we nog wat oponthoud door een nieuw fenomeen : “de vertraagde Sprinter!”
Toen we in het nieuwe station uitstapten kregen we een benauwd gevoel , het leek wel een metrostation en ook nog totaal sfeerloos.
In de ruime speelzaal werden om 12.10 de borden al opgezet en was er snel koffie en kwam Jochem zich melden.
Na het eerste bakje kwam Stukkenjagers ook al binnen en Big Bram maakte weer een ouderwets praatje met bij uitzondering een appelsap in de hand.
Strak om 1 uur starten we en in de eerste uren bood Ruud na dameruil zijn sterkere tegenstander tactisch heel slim remise aan. Deze speelde door maar forceerde dusdanig dat Ruud al snel kon afwikkelen naar een gewonnen eindspel. Voordat Walter Anema opgaf, was door Anne Paul en Wim Kortis de vrede getekend na zettenherhaling in een damegambiet met grootscheepse afruil en een eindspel waarin gestreden werd om het bezit van de d-lijn. Ook was er een nul voor Remco, die niet fit aan de wedstrijd startte, ook nog eens ruimtegebrek kreeg door een verkeerd plan en vervolgens een penning overzag en een stuk verloor. Met de winst van Ruud stonden we dus gelijk vlak voor de tijdcontrole.
De vooruitzichten aan de rest van de borden vonden wij niet zo goed, maar Delft was zenuwachtig.
Dit werd anders, toen kort na elkaar Theo en Jochem moesten opgeven. Hun partijen waren in die zin identiek dat zij iets minder uit de opening kwamen en vervolgens in de hele partij telkens 1 tempo te kort kwamen.
Vervolgens kwamen Fred en Daan remise overeen met hun sterkere tegenstanders en was de wedstrijd beslist.
Bent speelde nu nog en had in het Russisch met tegenstelde rokades een stevige aanval die hij in tijdnood niet kon afmaken. Na de tijdcontrole restte eigenlijk een verloren stelling, maar Bob Voogd op zijn beurt kon het nu niet afmaken, zodat ook hier remise de uitslag werd.
Uiteindelijk 5-3 verlies dus.
De pijn werd even later verzacht, om niet te zeggen volledig weggemasseerd door een werkelijk fantastisch restaurant waar wij neerstreken. Net wat we nodig hadden!
Doordat het donker was zagen we op de terugweg al die stadions niet meer en de voor ons rijdende sprinter had er nu wel de vaart in.

Anne Paul